Σήμερα είναι Κυριακή. Κάτι ξεχωριστό έχει τούτο το πρωί. Τα
παιδιά είναι ξαπλωμένα στους ίσκιους· είναι σαν ξεχασμένα κάτω από τα δέντρα·
ξεκουράζονται.
---
Πεύκο, ευλογημένο πεύκο!
Από τις χαραμάδες των κλαδιών του βλέπουν τον ουρανό. Τα
κλαδιά του σκίζονται σε πολλά κλαδιά μικρότερα· κι αυτά πάλι σε άλλα μικρά
μικρά παρακλάδια, που μοιάζουν με αμέτρητα ψιλά σκοινιά, κομποδεμένα σαν τα
δίχτυα.
Τα φύλλα του, που είναι σαν βελόνες, γίνονται κρόσσια κι
εκεί μέσα παίζει ο αέρας κι ο γαλάζιος ουρανός.
---
Σαλεύει το πεύκο κι η άκρη του ίσκιου του σαλεύει μαζί.
Φυσάει σαν μακρινή θάλασσα. Να μπορούσαν ν’ ακούνε ξαπλωμένοι ώρες πολλές αυτό
το νανούρισμα!
Μόνο η μάνα τους θα τους έλεγε τόσο καλό τραγούδι, όταν τα
είχε στην κούνια.
Δεν είπε η βοσκοπούλα, την άλλη φορά, πως τα δέντρα έχουν
χάδι και χαϊδεύουν; Όλα τα παιδιά νιώθουν αυτό το χάδι.
Πεύκο ευλογημένο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου