Οι Πουρναρίτες, έλεγε ο κυρ Στέφανος, είναι από το χωριό
Πουρνάρι, που βρίσκεται χαμηλά, κάπου δυόμισι ώρες από το Χλωρό.
Πολλοί απ’ αυτούς το είχαν επάγγελμα να ζούνε ρημάζοντας το
δάσος. Πάνε μια νύχτα και δίνουν τσεκουριές σ’ έναν μεγάλο έλατο, που μπορεί να
δώσει πολύ και γερό ξύλο.
Γκρεμίζουν τον έλατο και τον κομματιάζουν. Ύστερα φορτώνουν
τα κούτσουρα στο μουλάρι και τα πηγαίνουν λίγα λίγα στο χωριό.
---
Άλλοι πάλι ξεφλουδίζουν λίγο τον έλατο γύρω γύρω για να
ξεραθεί. Ύστερα από καιρό πηγαίνουν και τον κόβουν.
Πολλοί απ’ αυτούς, στην άκρη του δάσους, καίνε τους θάμνους
και τα δέντρα για να κάνουν χωράφια. Κι ύστερα προχωρούν μέσα στο δάσος. Έτσι
με τον καιρό γυμνώνουν ράχες ολόκληρες.
Εδώ και δύο χρόνια έχουν αρχίσει να βγάζουν κρυφά ρετσίνι.
Πολλά από τα πιο όμορφα πεύκα του Χλωρού είναι πελεκημένα και γδαρμένα.
Έτσι οι Πουρναρίτες μπήκαν στο δάσος, όπως το σκουλήκι
μπαίνει στον κάμπο και το σαράκι στο ξύλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου