37. Τα παιδιά γίνονται δασοφύλακες

—Από αύριο θα φέρω το φυλάκιό μου εδώ πέρα, είπε ο δασοφύλακας. Μου χρειάζεται όμως βοήθεια. Πρώτα μια καλύβα· έπειτα πρέπει να μπορώ να ειδοποιήσω τους χωροφύλακες, που είναι στο Μικρό Χωριό, ή τον σταθμάρχη της Πέτρας, καθώς και τον δεύτερο δασοφύλακα, που είναι στους λοτόμους. Πρέπει ακόμη να έχω μια δεύτερη βάρδια, στην ανάγκη και τρίτη.

Ο Αντρέας, όταν άκουσε αυτά, έβγαλε από την τσέπη του μια σφυρίχτρα. Ύστερα έκαμε σήμα στα άλλα παιδιά να βγάλουν τη σφυρίχτρα τους και να σφυρίξουν μονομιάς όλοι, μόλις κουνήσει το χέρι.

Μια βροντερή σφυριξιά ακούστηκε από δέκα σφυρίχτρες. Μπορούσε ν’ ακουστεί αρκετά μακριά.

—Αν εμείς τα παιδιά χρειαζόμαστε, είπε ο Αντρέας, είμαστε εδώ. Έχουμε τη σφυρίχτρα μας, το ραβδί μας και το σακούλι μας. Μπορούμε να πάμε στο Μικρό Χωριό και στην Πέτρα και στους λοτόμους.

—Αυτό θα είναι μια καλή δουλειά, είπε ο δασοφύλακας.

—Και βάρδια θα φυλάξουμε, είπε ο Αντρέας. Μη μας βλέπεις μικρούς· είμαστε είκοσι έξι.

Ο δασοφύλακας κοίταξε τα παιδιά με περιέργεια. Τα είδε ηλιοκαμένα· φαίνονταν παιδιά με θάρρος. Ο Αντρέας έμοιαζε παιδί που ξέρει να οδηγεί.

—Ποιον έχετε μαζί σας εδώ; ρώτησε. Ποιος σας συντροφεύει;

—Κανένας.

—Μονάχοι σας είστε;

—Μονάχοι.

—Από πότε;

—Από μια βδομάδα.

—Παιδιά που μπορούν να μείνουν εδώ μόνα, μπορούν να βοηθούν και τον δασοφύλακα. Ελάτε μαζί μου.

Τους πήρε και τους πήγε σ’ ένα μέρος με πυκνά δέντρα. Εκεί τους όρισε πώς θα φυλάξουν τη νύχτα και τι θα κάνουν, αν τύχει κι ακούσουν τσεκούρι στα δέντρα.