66. Το τραγούδι στο νέο καράβι

Χαιρετισμούς στη θάλασσα!

Στ’ ακρογιάλια χαιρετισμούς!

Να! σε στέριωσαν κιόλας. Σε βλέπω. Ξεκίνησες.

Φορτωμένο είσαι με το ξανθό σιτάρι, με το χρυσό καλαμπόκι.

«…Καλορίζικο! Καλοτάξιδο!»

Φορτωμένο είσαι με τα κίτρα και τα πορτοκάλια, που τα ’θρεψεν ο ήλιος.

Στην πλώρη έχεις τον σταυρό. Στην πρύμνη έχεις το βαγγέλιο.

Κι ανάμεσα έχεις την Παναγιά Παρθένα με το καντήλι της αναμμένο.

Άσπροι γλάροι σ’ ακολουθούνε. Απάνω στα κατάρτια σου ξεκουράζονται.

Άσπρα χωριά σε βλέπουν από πράσινους λόφους.

Άσπρες ακρογιαλιές παρακαλούν να πας ν’ αράξεις.

Μάνες κι αδερφές φωνάζουν να σταθείς να πάρεις χαιρετίσματα.

---

Τα κύματα πηδούν απάνω σου σαν άλογα μ’ άσπρη χαίτη.

Οι μαύροι κάβοι καρτερούν να σε αρπάξουν.

Μα οι ναύτες έχουν σκαλώσει στα σκοινιά. Ο καπετάνιος είναι παλικάρι.

Σαν το δελφίνι, που σ’ ακολουθεί, χορεύεις απάνω στην πράσινη θάλασσα.

Θα φτάσεις! Θα φτάσεις!

Και θ’ αράξεις ανάμεσα στα πολλά κατάρτια.

Χαιρετισμούς να πεις στα μεγάλα λιμάνια.

Χαιρετισμούς στην Πόλη να πεις!

Πάντα καλός να είναι ο γυρισμός σου. Πάντα να φέρνεις θησαυρούς. Μαύρο μαντίλι να μη φορεθεί για σένα.

Καλορίζικο! Καλοτάξιδο!