67. Ο Σπύρος βρίσκει κάτι χρήσιμο

Ο Σπύρος ήταν με φουσκωμένη την τσέπη. Κάτι έκρυβε μέσα και δεν έλεγε τίποτα. Ο Φουντούλης όλο κοίταζε την τσέπη του Σπύρου και στο τέλος τον ερώτησε:

—Αχλάδι είναι;

—Αυτό που είναι δεν το τρώνε, απάντησε ο Σπύρος. Κι έβγαλε από την τσέπη του μία πέτρα.

Όταν τον είδαν τ’ άλλα παιδιά από μακριά, είπαν γελώντας:

—Ο Σπύρος τώρα θα βάζει στο κουτί του και λιθάρια. Και όμως, άμα πλησίασαν, είδαν πως δεν ήταν σαν τις άλλες πέτρες αυτή που μάζεψε ο Σπύρος. Ήταν μαύρη πολύ και βαριά. Μα σε πολλές μεριές έλαμπε, σαν να ήταν ασημένια.

—Μπορεί να έχει σίδερο μέσα, είπε ο δασάρχης, όταν του έδειξαν την πέτρα.

Και τότε τους είπε πως μέσα στη γη είναι πολλές και μεγάλες τέτοιες πέτρες που έχουν μέταλλο. Άλλες έχουν σίδερο, άλλες χαλκό, άλλες μολύβι. Ακόμα και ασήμι και χρυσάφι.

Το βουνό τα δίνει αυτά όλα.

Ενώ άκουγε ο Σπύρος εκείνα που έλεγε ο δασάρχης για τα μέταλλα, κοίταζε τ’ άλλα παιδιά και καμάρωνε. Η πέτρα του έδωσε αφορμή να τα μάθουν αυτά. Να που βρήκε κι ο Σπύρος ένα χρήσιμο πράμα!