Όταν σε λίγο φάνηκε μια βρύση με πλατάνια και λεύκες, τα
μουλάρια σταμάτησαν μόνα τους. Τα παιδιά κατάλαβαν πως, για να σταματά το ζώο
μόνο του, θα είναι παλιά συνήθεια να ξεπεζεύουν οι ταξιδιώτες εκεί για να φάνε.
Αυτή τη σκέψη την έκαναν όλοι κι ας λένε τον Φουντούλη φαγά.
Τι πείνα ήταν αυτή! Κοιτάζοντας το ένα και το άλλο δεν την
είχαν καταλάβει. Τέτοια ήταν η όρεξή τους, που δεν κατάλαβαν καλά πότε στρώθηκε
το τραπέζι απάνω στα χλωρά φύλλα, πότε κάθισαν, αν κάθισαν με το πλευρό ή
σταυροπόδι. Έτρωγαν ευχαριστημένοι κι ο πλάτανος από πάνω σάλευε τα κλαριά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου