Τραγούδια

Ο πεύκος

Τα δέντρα
Echoes in rain 
Ο Γεροβοσκός  
Ρούμελη

Echoes in rain 

Enya

Wait for the sun  

Watching the sky

Black as a crow

Night passes by

Taking the stars

So far away

Everything flows

Here comes another new day

Into the wind

I throw the night

Silver and gold

Turn into light

I'm on the road

I know the way

Everything flows

Here comes another new day

Echoes in rain

Drifting in waves

Long journey home

Never too late

Black as a crow

Night comes again

Everything flows 

Here comes another new day

Τα δέντρα

Στίχοι - Μουσική: Χρήστος Θηβαίος

Ο άνεμος κάνει τα δέντρα σαρκοφάγα

γι` αυτό όλες οι πληγές μας φτιάχνουν έναν κήπο.

Να μεγαλώνεις δέντρα, αυτό είναι το θαύμα

το θαύμα είναι να ραγίζεις σ` ένα μύθο.

Το δέντρο είναι ένας λαός κι όχι ένας μόνος

σφηνώνεται με πείσμα σε μια γη.

Στα κρυφά ριζώνει, βγάζει φύλλα

μόνο αν αντέξει γίνεται κορμί.

Τότε η γη το δέχεται και το σηκώνει

πολύ ψηλά ώσπου να γίνει ουρανός

όπως σπρώχνει τις ηπείρους να τρακάρουν

να φέρουν τις κορφές απ` το βυθό στο φως.

Τυλίγεται γύρω απ` τις ρίζες με μανία

ανέμους για να κάνει τα παιδιά του τα κλαδιά.

Μια έρημος είναι και η γη μια μάνα σκόνη

που σκορπάει την άμμο σαν μωρό ψηλά.

………………………………………………………………………..

Τα δέντρα θέλουνε μια ουσία μες στο χώμα

κι απέραντη έξω στον αέρα ομορφιά.

Μια τόσο ικανή κι απόλυτη συνθήκη

γιατί είναι πλάσματα σκληρά με αρχοντιά.

Η ομορφιά που έχουν ανάγκη τους ταιριάζει

φως, μυρμήγκια, γρύλοι, γύρη και πουλιά

και μια μεγάλη αγκαλιά από τους πλανήτες

μια τρυφερή από το φεγγάρι αγκαλιά.

Θα μάθουν τα παιδιά κλαδιά να ζουν κι εκείνα

να σπέρνουνε χυμούς μες στα τριαντάφυλλα

να ‘ρθουν ο πλάτανος και η λεύκα σ` άγρια στύση

για ν` αντισταθούνε στη βαρύτητα...

Το δέντρο αντέχει αυτή τη θύελλα του ήλιου

όσο και των τζιτζικιών τον πυρετό

θα ‘ναι τώρα και για πάντα η συμμαχία

η συμμαχία του διπλανού με το άπειρο.

 Ο πεύκος

 

Στίχοι: Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Ένας πεύκος μες στον κάμπο

γέρασε ο φτωχός.

Στέκει εκεί πρωί και βράδυ

μοναχός.

Έχασε μεγάλους κλώνους,

έμαθε πολλά.

Ζει διακόσια τόσα χρόνια

στρογγυλά.

Άκουσε τα καριοφύλια,

είδε αρματολούς,

πέρασε πολέμους, μπόρες,

κεραυνούς.

Μα βαστάει σαν παλικάρι,

όσο κι αν γερνά,

κι αγναντεύει πέρα ως πέρα 

τα βουνά.

Ο Γεροβοσκός

Στίχοι: Ζαχαρίας Παπαντωνίου

Πόσα χρόνια πέρασα

κι άσπρισα κι εγέρασα

πάνω στα ψηλώματα

βόσκοντας τα πρόβατα.

Τις κορφές επάτησα

και νυχτοπερπάτησα,

και σε δέντρα γέρικα

είδα κι είδα αγερικά!

Σε ψηλές ανηφοριές

σα κοτσύφι εχύθηκα,

κι έπεσα σε ρεματιές

και αποκοιμήθηκα.

Πάνω στη καπότα μου,

φορεσιά και στρώμα μου,

είδα ονείρατα γυρτός,

ξυπνητός και κοιμιστός.

Σ’ αητοράχη εσκάλωσα

με το λύκο εμάλωσα

κι άναψα τρανές φωτιές,

σε τετράψηλες κορφές.

Είδα τ' άστρι στο βουνό,

που το λένε αυγερινό

και στη καθαρή βραδιά

χόρτασα τη ξαστεριά.

Μύρμηγκα δε ζήμιωσα

κι άνθρωπο δε θύμωσα.

Πήρα τα μικρά τ' αρνιά,

σαν παιδιά στην αγκαλιά,

μια ζωήν επέρασα

κι ειπ’ ο θεός και γέρασα,

και το χιόνι το πολύ,

μου 'πεσε στη κεφαλή.

Άιντε προβατάκια μου,

περπατάτε, αρνάκια μου,

πάμετε σιγά σιγά 

και μας πήρεν η βραδιά.

 

Ρούμελη

Στίχοι: Ζαχαρίας Παπαντωνίου

 

Τη μάνα μου τη Ρούμελη ν' αγνάντευα το λαχταρώ…
Ψηλά που με νανούριζες καημένα Καρπενήσι!
Τρανά πλατάνια ξεδιψούν στις βρύσες με το κρύο νερό,
Σαρακατσάνα ροβολάει και πάει για να γεμίση.

Με κρουσταλλένια σφυριχτά, σε λόγκους φεύγουν σκοτεινούς
κοτσύφια και βοσκόπουλα με τα λαμπρά τα μάτια,
νερά βροντούνε στο γκρεμό και πάνε προς τους ουρανούς
ίσια κι ορθά, σαν την ψυχή της Ρούμελης, τα ελάτια.

Κάμπε αττικέ, με πλάνεψες, κι εγώ για τις κορφές πονώ
και για τραχιές ανηφοριές σηκώνω το κεφάλι...
Φυλακωμένη πέρδικα που κλαίει γι᾿ αλαργινό βουνό
δέρνει η ψυχή μου στο κλουβί τα νύχια της κοράλλι.